Φύλλο για πίτα με 2 διαφορετικές τεχνικές... όπως ήξεραν οι γιαγιάδες μας!


Να λοιπόν, το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην πίτα με τις 2 τεχνικές ανοίγματος φύλλου. Την τρίτη τεχνική θα σας την δώσω στην τρίτη ανάρτηση αυτού του αφιερώματος, μαζί με μια συνταγή για λεπτό ή χοντρό φύλλο, καθαρά Μετσοβίτικη, από την πεθερά της αδερφής μου.
Η συνταγή που σας δίνω σήμερα είναι παρόμοια με εκείνη της πίτας με καστανιώτικο φύλλο, οπότε όποια από τις δύο και αν χρησιμοποιήσετε δεν αλλάζει τίποτε.
ΥΛΙΚΑ για στρογγυλό ταψί, με 30-34 εκατοστά διάμετρο
για τη ζύμη του φύλλου
2 1/2 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κ.γλ. ζάχαρη
1 κ.γλ. αλάτι
2 κ.γλ. ξίδι λευκό
4 κ.σ. ελαιόλαδο
2/3 φλ. νερό σε θερμοκρασία δωματίου ή κρύο
για το άνοιγμα του φύλλου
150 γρ. μαργαρίνη μισολιωμένη
3-4 κ.σ. ελαιόλαδο
1/3 φλ. αλεύρι
ΕΡΓΑΛΕΙΑ που χρειαζόμαστε
1 πλάστη χοντρό
1 πλάστη λεπτό (βέργα)
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το βάζουμε σε μία λεκανίτσα.
Κάνουμε μια λακούβα στο κέντρο και ρίχνουμε μέσα όλα τα υπόλοιπα υλικά, μαζί με το μισό νερό.
Αρχίζουμε να ζυμώνουμε. 
Προσθέτουμε λίγο-λίγο το νερό μέχρι να έχουμε μια ζύμη απαλή που δεν κολλάει στα χέρια.
Αλευρώνουμε ένα μπολ, βάζουμε μέσα τη ζύμη και την αφήνουμε εκτός ψυγείου να ξεκουραστεί για 30 λεπτά, περίπου.
Στην αρχή και οι δύο τεχνικές είναι ίδιες.
Μετά τα 30 λεπτά, παίρνουμε τη ζύμη και τη χωρίζουμε σε δύο μέρη. Ένα για το πάνω φύλλο και ένα για το κάτω φύλλο.
'Ανοιγμα φύλλου γκιοσλεμέ - 1η τεχνική
Παίρνουμε το ένα από τα δύο κομμάτια.
Ανάλογα με το μέγεθος του κομματιού της ζύμης μας, χωρίζουμε το κάθε μέρος σε 3-8 κομμάτια.
Κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά της ζύμης, το ανοίγουμε σε πιτάκι με διάμετρο 8-10 εκατοστά.
Σε ένα μπολ έχουμε ένα μίγμα από μισολιωμένη μαργαρίνη και λίγο ελαιόλαδο.
Με το μίγμα αυτό και με ένα πινέλο αλείφουμε το πρώτο πιτάκι και το τοποθετούμε σε αλευρωμένο πιάτο.
Έπειτα, βάζουμε από πάνω ένα δεύτερο πιτάκι που το αλείφουμε κι αυτό με το ίδιο μίγμα μαργαρίνης και ελαιολάδου, βάζουμε ένα τρίτο πιτάκι και επαναλαμβάνουμε  την ίδια διαδικασία για όλα τα πιτάκια εκτός από το τελευταίο.
Πασπαλίζουμε με αλεύρι την στοίβα από τα πιτάκια και αφού καλύψουμε το πιάτο με μεμβράνη, το βάζουμε στο ψυγείο για άλλη μισή ώρα για να παγώσει η μαργαρίνη.
Μετά από την μισή ώρα, βγάζουμε από το ψυγείο τα πιτάκια..
Τα βάζουμε επάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια και με τον πλάστη (εάν το ταψί μας είναι μικρό χρησιμοποιούμε τον χοντρό πλάστη, εάν όμως είναι μεγάλο είναι καλύτερα να ανοίξουμε το φύλλο μας με τον λεπτό πλάστη).
Ανοίγουμε το φύλλο ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθος του ταψιού, μετρώντας τον πάτο του.
Αλευρώνουμε ελαφρά το φύλλο και το τυλίγουμε στον πλάστη. Το σηκώνουμε και το απλώνουμε πάνω στο ταψί που ήδη έχουμε αλείψει με το μίγμα μαργαρίνης-ελαιολάδου.
Στρώνουμε προσεκτικά το φύλλο και το "κολλάμε" στα τοιχώματα του ταψιού, έτσι ώστε να τα καλύπτει για να μπει η γέμιση.
Βάζουμε τη όποια γέμιση έχουμε ετοιμάσει και καλύπτουμε με το δεύτερο φύλλο, φροντίζοντας να υπάρχει "αέρας" ανάμεσα στη γέμιση και το φύλλο.
Αφού απλώσουμε και το επάνω φύλλο, γυρίζουμε τις άκρες της πίτας και την αλείφουμε ξανά είτε με σκέτο ελαιόλαδο είτε με μίγμα μαργαρίνης και ελαιολάδου.
Χαράζουμε την πίτα έτσι ώστε να πάει από το μίγμα που υπάρχει στην επιφάνεια και μέσα στην γέμιση και να ψηθεί καλύτερα αλλά και να μην θρυμματιστεί το φύλλο (όπως θα συνέβαινε εάν δεν το είχαμε χαράξει).
Ψήνουμε στους 180 βαθμούς Κελσίου για 45-50 λεπτά.

'Ανοιγμα καστανιώτικου φύλλου - 2η τεχνική
Παίρνουμε το ένα από τα δύο κομμάτια ζύμης, όπως και στην προηγούμενη τεχνική.
Αρχίζουμε να το ανοίγουμε με τον λεπτό πλάστη (βέργα) σ' ένα μεγάλο, στρογγυλό φύλλο, όσο πιο λεπτό γίνεται.
Για να το ανοίξουμε εύκολα, αλευρώνουμε την επιφάνεια του φύλλου αλλά και την επιφάνεια που βάζουμε επάνω το φύλλο, με αλεύρι, νισεστέ ή κορν φλάουρ.
Τυλίγουμε το φύλλο στον πλάστη και βάζοντας τα χέρια μας στην μέση του φύλλου, κυλάμε τον πλάστη πίσω-μπρος μετακινώντας απαλά τα χέρια μας από την μέση προς τις δύο εξωτερικές πλευρές του φύλλου (και του πλάστη).
Κατά τη διαδικασία αυτή, πρέπει να προσέχουμε ώστε η εσωτερική επιφάνεια του φύλλου να είναι καλά αλευρωμένη για να μην κολλήσει και σκιστεί το φύλλο μας.
Ανοίγουμε το φύλλο όσο πιο μεγάλο και λεπτό γίνεται αλλά πάντα στρογγυλό.
Για να το χαράξουμε σαν ήλιο, βάζουμε στη μέση ένα στρογγυλό πιάτο και χαράζουμε γύρω γύρω έναν κύκλο.
'Υστερα, χαράζουμε τις γραμμές όπως οι ακτίνες του ήλιου. Το πόσα κομμάτια ακριβώς θα χαράξουμε, δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο.
Έχουμε ένα μπολ με μείγμα μισολιωμένης μαργαρίνης και ελαιολάδου.
Αρχίζουμε να αλείφουμε με το μείγμα αυτό, το κάθε κομμάτι που έχουμε χαράξει, προσέχοντας ιδιαίτερα την άκρη του φύλλου.
Αλείφουμε και τον κύκλο με το ίδιο μείγμα.
Μόλις τελειώσουμε διπλώνουμε την ακτίνα προς το κέντρο.
Συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία με το επόμενο κομμάτι. Το αλείφουμε με το μείγμα μαργαρίνης-ελαιολάδου και το διπλώνουμε επάνω στο κεντρικό κομμάτι.
Έτσι, σταδιακά, όλα τα κομμάτια (ακτίνες του ήλιου) αλείφονται με την λιπαρή ουσία και διπλώνονται το ένα πάνω στο άλλο, στο  κεντρικό κυκλικό κομμάτι. 
Στο τέλος, έχουμε πάλι μια "στοίβα" από φύλλα με λιπαρή ουσία ενδιάμεσα.
Αλευρώνουμε και πάλι ένα πιάτο.
Βάζουμε μέσα το φύλλο μας και το πασπαλίζουμε με λίγο αλεύρι ή ότι άλλο χρησιμοποιούμε (νισεστέ ή κόρν φλάουρ).
Καλύπτουμε το πιάτο με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο για 30 λεπτά, ώστε να παγώσει η μαργαρίνη.
 
Όταν βγάλουμε το πιάτο από το ψυγείο, σε αλευρωμένη επιφάνεια ανοίγουμε το φύλλο ανάλογα με τις διαστάσεις και το σχήμα του ταψιού χρησιμοποιώντας αλεύρι, κορν φλάουρ ή νισεστέ για να αλευρώνουμε την επιφάνεια του φύλλου και να μην κολλάει στον πλάστη, όπως έχουμε, ήδη, αναφέρει.
Τέλος, το ανασηκώνουμε με τον πλάστη και το βάζουμε στο ταψί ακολουθώντας την ίδια διαδικασία με την προηγούμενη τεχνική του φύλλου "γκιοσλεμέ" (φωτ. 7 μέχρι το τέλος).
TIPS
*Ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού χρησιμοποιούμε και τον αντίστοιχο πλάστη. Εάν, δηλαδή, το φύλλο πρέπει να γίνει μεγαλύτερο από τον χοντρό πλάστη, τότε χρησιμοποιούμε την λεπτό πλάστη (βέργα) αν και ο τελευταίος αυτός είναι ο ιδανικότερος για φύλλο πίτας.
* Το άνοιγμα του φύλλου γίνεται πιο εύκολο όταν γίνεται πάνω στην ειδική ξύλινη επιφάνεια χωρίς, όμως, αυτή να είναι απαραίτητη.
* Την επιφάνεια της πίτας, πριν να την βάλουμε στο φούρνο, την αλείφουμε με λίγο από το μίγμα μαργαρίνης-ελαιολάδου.
ΠΡΟΣΟΧΗ: η ποσότητα του νερού που μας χρειάζεται για να πετύχουμε μια απαλή ζύμη, μπορεί να διαφοροποιηθεί ανάλογα με την μάρκα του άλευρου, την ποιότητά του αλλά ακόμη και την παρτίδα του (της ίδιας μάρκας). Για τον λόγο αυτό προσθέτουμε στην αρχή το 1/2 νερό και μετά προσθέτουμε λίγο λίγο μέχρι να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε.
* Εάν αφήσουμε τα πιτάκια μας περισσότερη ώρα στο ψυγείο δεν υπάρχει πρόβλημα.
Καλή επιτυχία!!!
Tante Kiki
13 Comments

Αναποδογυρισμένο κέικ με βατόμουρα και φράουλες... η κυριαρχία του κόκκινου


Καλημέρα και καλή εβδομάδα! 
Σήμερα, θα έβαζα τη συνέχεια της χθεσινής ανάρτησης για την πίτα και το άνοιγμα του φύλλου, όμως ένα δυσάρεστο γεγονός (η μικρή μου ανιψιά έσπασε το πόδι της κι εύχομαι να είναι γρήγορα περαστικά) με αναγκάζει να το αναβάλλω για 1-2 ημέρες και να σας δείξω ένα κέικ αναποδογυρισμένο με κόκκινα φρούτα που περίμενε τη σειρά του εδώ και μερικές ημέρες.
Tante Kiki
14 Comments

Η ιστορία της πίτας, οι τεχνικές του ανοίγματος φύλλου αλλά και τα μυστικά για την επιτυχία της της...



Λατρεύετε την πίτα, όπως εγώ; Διαβάστε τότε τις παρακάτω πληροφορίες που δεν είναι μόνον ενδιαφέρουσες  αλλά και χρήσιμες.
Η πίτα είναι ένα έδεσμα γνωστό από την αρχαιότητα μια και αποτελούσε πάντα ένα νόστιμο, χορταστικό και πλήρες φαγητό.
Οι Καρχηδόνιοι ήξεραν να συνδυάζουν διάφορα υλικά με ζύμη, σε μορφή πίτας, όπως απεικονίζεται στα πήλινα αγγεία τους.
Οι Ρωμαίοι είχαν επίσης πίτες με βάση από αλεύρι, ρύζι ή σιμιγδάλι ζυμωμένο με αυγά, τυρί και μέλι που ήταν η πιο παλιά μορφή πίτας και γέμισης. Αργότερα, άρχισαν να χρησιμοποιούν κρέας και εντόσθια ζώων.
Στην Αρχαία Ελλάδα, επίσης, υπήρχαν οι πίτες κι αυτό αποδεικνύεται από ένα πήλινο ειδώλιο του 5 π.Χ. αιώνα που βρέθηκε στην Τανάγρα Βοιωτίας και δείχνει μια γυναίκα που κρατάει στα χέρια της ένα είδος ταψιού που μέσα υπάρχουν πιτάκια.
Το πιο χαρακτηριστικό είδος πίτας, στην Αρχαία Ελλάδα, ήταν με γέμιση από τυρί, μέλι και λάδι. Τί θυμίζει αυτή η πίτα; Μα φυσικά, τα καλτσούνια ή μελοπιτάκια που φτιάχνουμε ακόμη και σήμερα. Επίσης, υπήρχε μια πίτα που λεγόταν "μυτλωτός" και η γέμισή της ήταν τυρί, σκόρδο και μέλι. Για τα δε πρωϊνά υπήρχε ένα άλλο είδος πίτας (όχι μπουγάτσα!!!) με αλεύρι και κρασί!
Οι πίτες έκαναν και κάνουν ακόμη αισθητή την παρουσία τους στις διατροφικές συνήθειες πολλών λαών, φυσικά, με τις διαφοροποιήσεις που εξαρτώνται από την κάθε περιοχή και τα προϊόντα που παράγει αλλά και τις καθημερινές συνήθεις των κατοίκων.
Όσον αφορά στην Ελληνική επικράτεια, οι πίτες ήταν και είναι ένα συνηθισμένο πιάτο μιας και έχει πολλά πλεονεκτήματα. Φθηνό, πλήρες και χορταστικό γεύμα που διατηρείται αναλλοίωτο για αρκετές ημέρες αλλά και μεταφέρεται εύκολα. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι πίτες και η ποικιλία τους ήταν ξακουστές σε περιοχές όπως η Ήπειρος και η Δυτική Μακεδονία όπου κατοικούσαν νομάδες κτηνοτρόφοι (Βλάχοι και Σαρακατσαναίοι). Γι αυτούς, η πίτα ήταν ψωμί και φαγητό κι όσο για τη γέμισή της, αυτή είχε πάντα σχέση με τα προϊόντα που παρήγαγαν, τις ανταλλαγές που μπορούσαν να κάνουν με γεωργούς αλλά και την φαντασία της νοικοκυράς που έφτιαχνε την πίτα. Γι αυτό και υπήρχα δεκάδες παραλλαγές στην γέμιση.
Στην σύγχρονη εποχή, η πίτα διατηρεί αναλλοίωτη τη μορφή της σε πολλές περιοχές της χώρας μας (πόλεις και χωριά κυρίως), ακόμη και στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου οι άνθρωποι έχουν εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς ζωής αλλά και συνήθειες.
Όμως, υπάρχουν και καινούργιες μορφές πίτας όπως οι πίτσες, οι τάρτες, τα σου,τα βολ ω βάν, τα καλτσόνε, τα κρουασάν και τόσα άλλα αρτοσκευάσματα που συνδυάζουν τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της πίτας : το αλεύρι και τη γέμιση.
Το φύλλο της πίτας, όπως και η λιπαρή ουσία που χρησιμοποιούσαν επίσης, ήταν κι αυτό επηρεασμένο από τις κατά τόπους συνήθειες μια και οι τεχνικές ανοίγματος ποικίλουν. 
Οι βασικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές για να ανοίγουν φύλλο ήταν τρεις.
1- Η μέθοδος του ήλιου, μέθοδος των γυναικών της Δ.Μακεδονίας (Κοζάνη, Φλώρινα, Καστοριά, Γρεβενά). 
Χώριζαν τη ζύμη σε δύο μέρη, ένα για το πάνω κι ένα για το κάτω φύλλο. Με κάθε ένα από τα δύο άνοιγαν ένα μεγάλο στρογγυλό και λεπτό φύλλο. Το άλειφαν με χοιρινό λίπος, χάραζαν στην μέση έναν κύκλο και γύρω τους ακτίνες (έτσι πήρε και την ονομασία), μοιράζοντας το φύλλο σε τμήματα. Σήκωναν τα κομμάτια του φύλλου από την περιφέρεια προς το κέντρο, το ένα μετά το άλλο και σκέπαζαν τον κύκλο. Έτσι, σχηματίζονταν και πάλι ένα πιτάκι (η στοίβα με τα κομμάτια του φύλλου). Έπειτα, με τον πλάστη άνοιγαν σε φύλλο την στοίβα αυτή.
2- Ο γκιοσλεμές ή γκεσλεμές ή γκιουζλεμές, που πήρε το όνομά του από μια τουρκική πίτα. Το φύλλο αυτό το άνοιγαν στην Α.Θράκη και μετά διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα. 
Οι νοικοκυρές χώριζαν τη ζύμη σε μπαλάκια. Κάθε μπαλάκι το άνοιγαν λίγο με τον πλάστη ή την παλάμη του χεριού και το έκαναν πιτάκι. Ύστερα το άλειφαν με χοιρινό λίπος και στοίβαζαν 5-7 πιτάκια το ένα πάνω στο άλλο. Έκαναν έτσι 2 στοίβες (μία για το επάνω φύλλο και μία για το κάτω ή εάν χρησιμοποιούσαν και ενδιάμεσα φύλλο, έκαναν 3 στοίβες). Κάθε τέτοια στοίβα, την άνοιγαν με τον πλάστη σε φύλλο. Με το χοιρινό λίπος, τα στρώματα ζύμης γλιστρούσαν μεταξύ τους και το φύλλο άνοιγε ευκολότερα αλλά γινόταν και πιο καλό δηλαδή πιο τριφτό και ξεχώριζε σε λεπτά φύλλα. "Γκεσλεμέδια" έλεγαν τα πιτάκια της ζύμης. 
3- Χωριάτικο φύλλο, χρησιμοποιούνταν για τις επίσημες πίτες της Πρωτοχρονιάς και της Αποκριάς και το άνοιγαν με άλλη τεχνική. Προσωπικά, την τεχνική αυτή την είδα για πρώτη φορά στο χωριό του πατέρα μου, τις Μεξιάτες Λαμίας. 
Η ζύμη χωρίζονται σε μπαλάκια και το κάθε μπαλάκι το ανοίγαν σε φύλλο το οποίο έψηναν πριν να το χρησιμοποιήσουν. Ύστερα, κάλυπταν το ταψί με ένα φύλλο, έβαζαν γέμιση, από πάνω ένα άλλο προψημένο φύλλο, μετά πάλι γέμιση, φύλλο, γέμιση και ούτω καθεξής. Έφτιαχναν, λοιπόν, αυτό που εγώ είπα την πρώτη φορά που το είδα "πίτα-πύργο" με 4 και 5 στρώσεις εναλλάξ φύλλου και γέμισης αλλά το φύλλο παρέμενε τραγανό γιατί έχει προψηθεί.
Στην σύγχρονη εποχή υπάρχουν και άλλα είδη φύλλου που επίσης μπορούν να γίνουν στο σπίτι και είναι διαφορετικά σε υφή και ποιότητα. Έτσι η χρήση του φύλλου έχει γίνει πλέον πιο "εξειδικευμένη" ανάλογα με το αν θα χρησιμοποιηθεί για γλυκό ή πίτα.
Ένα από τα πιο σύγχρονα είδη φύλλου για πίτες αλλά και γλυκά, είναι τα γνωστά φύλλα κρούστας, δηλαδή τα λεπτά φύλλα που έμπαιναν περισσότερα από 2 ή 3 σε κάθε πίτα, αυτά άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως, μετά τον πόλεμο του 1940. Είναι φτιαγμένα μόνο με αλεύρι και νερό, χωρίς λιπαρή ουσία. Πιστεύουν ότι κατάγεται από την Αραβία, αλλά χωρίς να έχει αποδειχθεί. Από την εποχή του Βυζαντίου μέχρι τις αρχές του 20 αιώνα οι καλύτεροι τεχνίτες αυτών των φύλλων ήταν οι Χιώτες. Σήμερα, στον δυτικό κόσμο είναι γνωστό "Ελληνικό Φύλλο" γιατί στη χώρα μας κατασκευάζονται οι καλύτερες μηχανές για την παρασκευή του.
Τέλος, το φύλλο ζύμης σφολιάτα είναι μια εύπλαστη ζύμη που, επειδή την ανοίγουν με κρύα και πολλή μαργαρίνη διπλώνοντάς την πολλές φορές σε διαφορετικές κατευθύνσεις, εγκλωβίζεται ο αέρας και γίνεται ελαφριά, φυλλοποιείται και φουσκώνει. Η σφολιάτα ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους, τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Πληροφορίες για τη διαδικασία παραγωγής της βρέθηκε σε κάποιο συνταγολόγιο του 600 μ.Χ. Η πρώτη επίσημη συνταγή σφολιάτας δημοσιεύθηκε το 1653 στο βιβλίο "Patissier François" του Pierre François La Varenne που ήταν μάγειρας του βασιλιά Ερρίκου του 4ου της Γαλλίας. Παρόλα αυτά θεωρείται ένα από τα πιο απαιτητικά, ως προς την παρασκευή, είδη φύλλου.
Τα μυστικά της καλής πίτας και του επιτυχημένου φύλλου
1- Το κύριο συστατικό για το επιτυχημένο φύλλο και πίτα είναι το αλεύρι. Στην πίτα χρησιμοποιούμε αλεύρι λεπτόκοκκο και χωρίς πίτουρα. 
2- Η περιεκτικότητα του άλευρου σε γλουτένη είναι, επίσης, πολύ σημαντική γιατί έχει άμεση σχέση με το φούσκωμα, την ελαστικότητα αλλά και το εάν η ζύμη "απλώνει" ή όχι.
3- Είναι σημαντικό να εγκλωβίζεται κατά το ζύμωμα αέρας στη ζύμη γιατί κατά το ψήσιμο, όταν το νερό που περιέχει η ζύμη φτάσει σε σημείο βρασμού, παράγονται υδρατμοί που διαστέλλουν τις φυσαλίδες του αέρα και η ζύμη φουσκώνει χωρίς διογκωτικά.
4- Με το κίτρινο αλεύρι από σκληρό σιτάρι το φύλλο γίνεται πιο χοντρό αλλά πιο νόστιμο (π.χ. αλεύρι Λήμνου ή αλεύρι ζυμωτό των Μύλων Αγ. Γεωργίου).
5- Με το άσπρο αλεύρι, τύπου 55% που σημαίνει ότι είναι καθαρό ή πολυτελείας αλεύρι, το φύλλο γίνεται πιο λεπτό. 
6- Για να πετύχει η ζύμη, στην αρχή ανακατεύουμε λίγο αλεύρι με όλα τα υπόλοιπα υλικά και μετά προσθέτουμε σιγά-σιγά το υπόλοιπο αλεύρι και ζυμώνουμε καλά.
7- Μετά την παρασκευή της διατηρείται στην κατάψυξη, αρκεί να την καταψύξουμε αμέσως μόλις την ετοιμάσουμε.
8- Αλευρώνουμε τη ζύμη και το φύλλο (για να το ανοίξουμε) με νισεστέ που έιναι λεπτόκοκκο και αποτελείται κυρίως από άμυλο. Έτσι, τα φύλλα ανοίγουν πιο εύκολα και γίνονται πιο λεπτά και απαλά, παίρνοντας ένα όμορφο ρόδινο χρώμα κατά το ψήσιμο. Εάν δεν έχουμε νισεστέ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κόρν φλάουρ.
9- Όταν κάνουμε την απλή πίτα και όχι αυτή με τα προψημένα φύλλα, προτιμούμε να την κάνουμε "λεπτή", με λιγότερα φύλλα και γέμιση για να ψήνονται τα φύλλα καλύτερα.
10- Η γέμιση μπαίνει πάντα κρύα στην πίτα, για να μην λιώσει και τρυπήσει το φύλλο.
11- Στρώνουμε τα φύλλα, φροντίζοντας να κλείνουμε αέρα μεταξύ τους ώστε η πίτα να φουσκώσει κατά το ψήσιμο.
12- Χαράζουμε απαλά την επιφάνεια της πίτας πριν από το ψήσιμο.
13- Την αφήνουμε να κρυώσει και μετά την κόβουμε. 
14- Εάν η πίτα μας έχει πολλά υγρά, κόβουμε τα κομμάτια μέχρι κάτω για να εξατμιστούν.
15-Ψήνεται καλύτερα στις αντιστάσεις γιατί στον αέρα τα φύλλα ξεραίνονται και δεν φουσκώνουν.
16-Δεν σκεπάζουμε την πίτα ζεστή γιατί μαλακώνουν τα φύλλα της.
17-Για να ξαναζεστάνουμε ένα κομμάτι πίτας που ήταν στο ψυγείο φροντίζουμε ώστε η θερμοκρασία του φούρνου να είναι χαμηλή για να μην στεγνώσουν τα φύλλα.
18- Όταν θέλουμε να ξαναζεστάνουμε πίτα στον φούρνο μικροκυμμάτων, φροντίζουμε να βάζουμε σε λειτουργία το γκριλ, έτσι ώστε να μην μαλακώσουν τα φύλλα.
19- Όταν χρησιμοποιούμε φύλλα κρούστας, τα λαδώνουμε καλά για να μην είναι σκληρά.
20- Ένα από τα μυστικά των παλαιότερων νοικοκυρών είναι να γεμίζουν το γύρω-γύρω της πίτας, τον "κόθρο" όπως λένε με τυρί για να γίνεται ακόμη πιο νόστιμη η πίτα.
 Αυτό είναι το πρώτο μέρος του αφιερώματος στην πίτα. Στο δεύτερο μέρος, θα δούμε τις τεχνικές φύλλου σε φωτογραφίες βήμα-βήμα!
Πηγές 
1- Εδεσματολόγιο Ηπείρου - Περιοδικό Γυναίκα
2- "Η τέχνη της πίτας" της Σ.Γηραλέα - Εκδόσεις Πατάκη
3- Site: Χρυσή Ζύμη
Tante Kiki
11 Comments

Μπισκότα "Melting moments" ... καταπληκτικά μπισκοτάκια από την μακρινή Αυστραλία.


Καλησπέρα σε όλες και όλους εκεί έξω!!!! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να εκτονώνεστε με μαγειρικά πειράματα και γλυκιές δημιουργίες όπως εγώ γιατί, πώς να το κάνουμε...είναι μια χαλαρωτική διέξοδος και τα άδυτα της κουζίνας... ένα πολύ καλό καταφύγιο για να ξεχνούμε τα πάντα ή σχεδόν).
Πριν από μερικές ημέρες, έψαχνα στο διαδίκτυο για καινούργια βιβλία συνταγών και ανακάλυψα κάποια με γλυκιές συνταγές από την Αυστραλία. Μπήκα στην διαδικασία να σκέφτομαι εάν αξίζει ή όχι να το αγοράσω, όταν... είδα ότι έδινε μια από τις συνταγές του, για μπισκότα βανίλιας, γεμιστά με κρέμα λεμονιού που είχαν το όνομα : "melting moments" και για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε το όνομα, μου άρεσε και η συνταγή κι έτσι τα έφτιαξα.
Περιττό να πω ότι το πείραμα υπήρξε 100% επιτυχημένο. Τα μπισκοτάκια μαλακά και αφράτα, λιώνουν στο στόμα αναδύοντας όλο το υπέροχο άρωμα του λεμονιού και γεμίζοντας την ύπαρξή σου με την γλύκα τους. Τέλειαααα, απίθαναααα! Να η απλούστατη συνταγή τους, που μου θυμίζει λίγο τους κουραμπιέδες!!!
ΥΛΙΚΑ για 25 κομμάτια
Για το μπισκότο
250 γρ βούτυρο ή μαργαρίνη σε θερμοκρασία δωματίου
1 βανιλέτα
80 γρ. ζάχαρη άχνη
225 γρ. αλεύρι γενικής χρήσεως κοσκινισμένο
75 γρ. κορνφλάουρ
Για την βουτυρόκρεμα λεμονιού
90 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη σε θερμοκρασία δωματίου
120 γρ. ζάχαρη άχνη
1 κ.γλ. ξύσμα λεμονιού
1 κ.γλ. χυμός λεμονιού
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Για το μπισκότο
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 160 βαθμούς Κελσίου και στρώνουμε τη λαμαρίνα του φούρνου με αντικολλητικό χαρτί.
Βάζουμε στο μπολ του μίξερ το βούτυρο, τη βανιλέτα και την άχνη και τα χτυπούμε μέχρι να αφρατέψουν.
Προσθέτουμε και το κοσκινισμένο αλεύρι σε δύο δόσεις και χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά.
Με αλευρωμένα χέρια, παίρνουμε ζύμη με ένα κουταλάκι του γλυκού (αλευρωμένο επίσης) και σχηματίζουμε μικρά μπαλάκια.
Τα τοποθετούμε 2.5 εκατοστά μακριά το ένα από το άλλο.
Τα πιέζουμε με ένα αλευρωμένο πηρουνάκι για να γίνουν πλατιά.
Ψήνουμε για 15 λεπτά και αφήνουμε άλλα 5 λεπτά, πριν να τα βάλουμε σε σχάρα να κρυώσουν εντελώς.
Για την βουτυρόκρεμα λεμονιού
Χτυπούμε όλα τα υλικά μαζί μέχρι να γίνουν μια αφράτη κρέμα.
Σύνθεση
Ταιριάζουμε δύο δύο τα μπισκοτάκια και βάζουμε λίγη κρέμα στο ένα από τα δύο.
Πιέζουμε το άλλο και τα κάνουμε "σάντουιτς".
Πριν να τα σερβίρουμε μπορούμε να τα πασπαλίσουμε με άχνη.
Καλή επιτυχία!
Πηγή: Macaroons and Biscuits ("Australian Women's Weekly") 
Tante Kiki
4 Comments
No